HET EINDE VAN OSAMA BIN LADEN

Hola amigos y amigas,

Een filmpje voor mijn nichtje! Een echte 1 mei bijeenkomst. En natuurlijk weer nieuwe foto's. Prem dank voor je fietsbelevenis. In het definitieve reisverhaal krijgt het zeker eenn plaatsje.

ZONDAG 1 MEI – CAZORLA – 78KM
Gisteravond na het versturen van het verslag had ik nog een prima avond. De directeur van het hotel kwam zich bij me voorstellen. Hij had me ’s middags in zijn auto tegen de berg zien klimmen en herinnerde zich de hotelreservering waarin ik om een plek voor mijn fiets vroeg. Een jonge jongen, hogere hotelschooltype, spreekt vloeiend Engels. Heerlijk gegeten en vroeg naar bed.
Om kwart over acht gaat de wekker. Het is onbewolkt en fris.
In het restaurant wordt al druk met tafels geschoven. Er is vandaag een eerste communiefeest en dat gaan ze zo te zien uitgebreid vieren.
Ik neem afscheid, kom hier nog wel eens terug, denk ik.
Om kwart voor tien zit ik op de fiets en kan er meteen flink tegenaan. Het is nog een paar kilometer naar de Puerto Albanchez van 1250m. Een kleine vermelding op de kaart kon er niet vanaf, terwijl het waarschijnlijk het hoogste punt van deze reis gaat worden.
Dan begint het grote dalen. Langs Albanchez en Jimena. Aan de andere kant van de enorme vallei zie ik Baeza en Úbeda liggen, hemelsbreed zo’n 25 à 30 km verderop.
Bij de brug over de Río Bedmar is het uit met de pret. Ik zit nog maar op 580m hoogte, ben bijna 700m gedaald.
Het klimmen begint weer. Bij Bedmar rijd ik met een grote boog om een enorme rotsklomp, die volgens de kaart 1381m hoog is. Ikzelf rijd dan op een hoogte van 791m, een verschil van bijna 600m. Minder dan dat ik zoëven gedaald ben.
Ik klim door tot het kruispunt naar Jódar op 870m. Dan dalen naar Jódar, waar ik om 1 uur aankom. Er is een ouderwetse 1-meiviering aan de gang. Voor het beeld van La Pasionaria houdt een man helemaal uit zijn hoofd een vlammend betoog. Het publiek klapt regelmatig instemmend. Er zijn spandoeken met “We eisen de grond die ons beloofd is”. Ik maak er een filmpje van, de tranen staan in mijn ogen bij zoveel passie en gevoelens van onrecht. Mijn socialistische hart begint weer wat harder te kloppen. Veel verweerde donkere koppen om me heen. Ik word gegroet terwijl ik toch een vreemde eend in de bijt moet zijn zo in mijn fietskloffie.
Na de manifestatie die met een voorzichtig “Leve het Communisme” wordt afgesloten is er koffie op het terras.
La Pasionaria (de Passiebloem) is overigens een begrip in links Spanje. Ze was leidster van de communistische partij vóór en tijdens de Burgeroorlog. Van haar zijn de bekende woorden “No pasaran”. Ze leefde jarenlang in Frankrijk en Rusland en keerde na de dood van Franco terug naar Spanje.
Ook na Jódar gaat de weg in dalende lijn verder. Tot vlakbij de rivier de Guadalquivir; dan is het toch echt afgelopen. Vandaar 24km licht stijgend naar Peal de Bercero. Lange tijd met aan een kant van de weg paars bloeiende bomen. Het ruikt heerlijk fris.
Ook in Peal de Bercero veel donkere verweerde gezichten. Ik zit hier midden tussen de olijventeelt. Vandaag uitgebreide verhalen in de krant dat uit onderzoek is gebleken dat alleen al in Andalusië voor 11 miljard aan arbeidskosten niet aan de belastingdienst wordt opgegeven. Ook in dit plaatsje lopen er zwarte Afrikaanse jongens rond, duidelijk illegalen.
De mannen op het terras vragen waar ik naar toe ga. Cazorla? Dat zal niet meevallen, laten ze me weten. Ach, ik maak me niet druk meer. Het begint zelfs te regenen, het weerhoudt me niet om op te stappen. De laatste 14km gaan zoals ik het nu wel gewend ben, licht stijgend. In Cazorla nog even flink op de trappers. Om 5 uur ben ik er. Ik had tegen deze dag opgekeken, ik ben er zeer tevreden over. In totaal 78km., veel dalen weliswaar, ook alles bij elkaar mezelf 1150m omhoog verplaatst. In Nederland doe ik dat niet elke dag.
De aardige man in Hotel Guadalquivir vraagt hoe het met me gaat. Een beetje moe, zeg ik. Dat kan hij zich voorstellen. Ik krijg een lekker biertje van hem.
Na de douche het stadje in. Ik was hier tijdens mijn reis naar Santiago de Compostela 5 jaar geleden. Het was toen een leuk slaperig provinciestadje. Nu is het zondag, veel dagjesmensen en ook veel meer terrasjes op de Plaza de Santa María met de typische ruïne van een kerk.
De ober van een van de terrasjes levert lekkere tapa’s bij het bier, zoals bijvoorbeeld een stukje stokbrood met daarop een plakje ham en een plakje kaas en daar weer een mini gebakken eitje op. Plus nog wat mini augurkjes erbij.
De man van het hotel had me Restaurante Leandro aanbevolen. Ik ga erheen en heb een uitstekende avond. Een speciale salade van Cazorla vooraf en daarna lamskoteletjes. Samen met een heerlijke rode wijn uit de Ribera del Duero. Mijn avond kan niet meer stuk. Een café solo met licor de hierbas toe.
Er is gevraagd of ik aankom door het lekkere eten en drinken. Volgens mij niet, de uitslag zal ik aan het eind eerlijk bekend maken. Het neemt niet weg, als je toevallig toch in Cazorla bent, Restaurante Leandro is een prima keus.
MAANDAG 2 MEI – PUENTE DE GÉNAVE – 76 KM
Vannacht hoorde ik het regenen. Als ik opsta is het droog, wel zwaar bewolkt. Van de aardige hotelbaas mag ik bij het ontbijt alleen maar zeggen of ik koffie of thee wil, de rest regelt hij. En dat doet hij erg goed. Een bordje met kleine plakjes ham, kaas en nog wat andere worstsoorten, plakjes tomaten, stukjes watermeloen en zoete broodjes. Hij heeft er duidelijk lol in. Aan de muur een heleboel foto’s waaruit blijkt dat hij ieder jaar kookcursussen geeft aan huisvrouwen uit Cazorla en het nabijgelegen La Iruela.
Een erg goed hotel, zeker voor de € 32,50 die ik inclusief ontbijt moet afrekenen.
Het is fris buiten en het miezert wat. In Cazorla loopt al heel wat volk rond. De mensen zijn vrij, ze laten zich hun vrije dag (1 mei) als die op zondag valt niet afnemen.
Ik daal het stadje uit richting Santo Tomé. De Río de la Vega heeft zich hier in een hele lange tijd een weg gebaand door de bergen. Ik maak daar graag gebruik van en daal met het riviertje mee naar beneden. Mogón na 27km is dan ook snel bereikt.
De kaart had me al laten zien dat het vanaf daar 8 km klimmen zou worden. Het (op de kaart) groene weggetje brengt me via een regelmatige klim niet alleen in Villacarrillo, het brengt me ook 400m hoger én warme chocolademelk met brandy erin.
Ik ben weer op dezelfde hoogte als vanmorgen in Cazorla. Terug bij Af dus.
Ter plekke besluit ik vandaag niet in Beas de Segura te overnachten, maar de route iets te verleggen en dan in Puente de Génave een hotel te zoeken. Weliswaar wat meer kilometers vandaag, morgen wordt het dan makkelijker.
Op de drukke N322 daal ik flink als ik weer ben opgestapt. Na Villanueva del Arzobispo zou ik volgens de kaart een steile helling voor de kiezen krijgen. In plaats daarvan daal ik alleen maar. De kaartenmakers van Michelin hebben het pijltje verkeerd gezet! Voor een fietser zijn dit leuke dingen.
Een verlate lunch in Arroyo del Ojanco, daarna ben ik snel op mijn eindbestemming.
Twee jonge stellen kijken vol bewondering naar mijn bepakte fiets die tegen het hotel aanstaat. We maken een praatje. Ze gaan deze zomer langs de Donau fietsen.
Het hotel ziet er van buiten prachtig uit; in werkelijkheid valt het binnen allemaal wat tegen. Wat geeft het, morgen ben ik weer ergens anders.
Op televisie zie ik dat Osama Bin Laden nu toch eindelijk gepakt is. Een simpele maaltijd en het bijwerken van het verslag. Zo kom ik deze avond door.