HET SPAANSE WEER IS NIET MEER WAT HET GEWEEST IS

Ja de titel zegt het al. Het is niet het Spaanse voorjaar dat ik me gewenst had. Het blijft wat behelpen toch geniet ik nog met volle teugen. Weer geen nieuw filmpje Wendy, wel weer nieuwe foto's.


DONDERDAG 28 APRIL – PRIEGO DE CÓRDOBA – 61KM
Na het versturen van het verslag had ik nog een prima avond in het uitstekende hotel. Er was voetbal: halve finale Champions League Real Madrid tegen Barcelona. De kranten waren de laatste dagen extra dik. Het ging vooral om de verstandhouding tussen de beide trainers, in de krant meestal Mou en Pep genaamd. Terwijl ik lekker zat te eten en uitstekend verzorgd werd door de aardige ober werd de wedstrijd vóór me op een groot scherm gespeeld. D eerste helft was niet om aan te zien, de soep was echter prima. De tweede helft gaf heerlijke zalm in een saus met sinaasappelschilletjes en pijnboompitjes op mijn bord en een wat leukere wedstrijd op het scherm. In de loop van de tweede helft mocht de ex PSV-er Afelay ook meedoen. In de kranten had ik gelezen dat hij zijn komst nog niet erg had waargemaakt. Hij gaf de voorzet waaruit Messi 0-1 scoorde; Afelay kan voorlopig niet meer stuk in Barcelona. Het werd uiteindelijk 0-2, weer Messi.
Lekker geslapen, laat opgestaan, ontbijt in het hotel.
Over een tamelijk drukke weg fiets ik de eerste 25km naar Lucena. In een mooi parkje is er koffie, die alleen niet lekker is. Ook het bijgeleverde glas water heeft een bijsmaak.
Na Lucena passer ik al snel de 500m grens. De heuvels worden bergen.
Gaena, waar ik dacht te lunchen, blijkt een boerengat te zijn. Het volgende plaatsje is Algar, je moet dan wel eerst over een puerto van 750m. Daarna dalen naar Algar, waar het plaatselijke restaurant besloten heeft om precies op donderdag gesloten te zijn.
Ik heb geluk want een Spaanse SRV-man staat me net op het kruispunt op te wachten. Ik koop wat blikjes Fanta en een appel. In een klein parkje geniet ik van deze sobere lunch.
Nog 2 klimmetjes en ik ben in Priego de Córdoba. Meteen onder de douche en het stadje in. Op het eerste de beste terras een goed aan de prijs zijnd biertje.
Daarna loop ik naar de Barrio de la Villa. De stad Córdoba is niet alleen beroemd door zijn moskee, maar ook door de Judería, de Jodenwijk met zijn smalle steegjes, witte huizen en veel bloemen aan de muren. Het is alleen volkomen verpest door al die souvenirwinkeltjes die er hun rotzooi proberen kwijt te raken.
Priego heeft een veel kleinere Jodenwijk zonder de souvenirwinkeltjes. Wel de kleine steegjes en de bloemetjes aan de huizen.
Ook bezoek ik de Fuente del Rey, een verstild plekje midden in de stad met een hele groet fontein.
Een restaurant is hier wel te vinden; Priego is een welvarend stadje.
Ik neem dit keer eens twee voorgerechten; het smaakt me goed. Op de terugweg naar het hotel een ijsje als toetje.
VRIJDAG 29 APRIL – JAÉN – PER AUTOBUS
Midden in de nacht kondigt een geweldige donderslag het einde aan van de mooi weer periode.
Het regent nog steeds als ik ’s ochtends wakker word. Ik heb een lange dag voor de boeg; met mooi weer zou het waarschijnlijk al niet haalbaar zijn om Jaén te bereiken, laat staan met dít weer.
Ik besluit dan ook snel om de bus te nemen, die vóór het hotel zijn halte heeft.
Er blijkt er een te gaan om half elf. Niet rechtstreeks naar Jaén. Eerst naar Alcála la Real en daar overstappen. En of de fiets meekan, maakt de chauffeur uit. Om kwart over tien arriveert de bus en ik vraag de chauffeur meteen maar of de fiets meekan. Hij kijkt wat zuinig, maar vooruit. Hij gaat nu eerst een sigaretje roken; over een kwartier mag de fiets de bus in.
Tegen twaalven komen we aan in Alcála. Ik ben 3 keer in dit plaatsje geweest; 2 keer regende het.
De bus naar Jaén vertrekt pas om 2 uur. In een bar aan de overkant van het busstation breng ik mijn tijd door met het spellen van de krant. Het regent nog steeds.
Ik zorg weer op tijd bij het busstation te zijn om weer wat zielig te doen tegen de buschauffeur.
Ja, zegt hij, het is vrijdag, het is erg druk vandaag. En inderdaad, er lopen heel wat schoolkinderen met koffers rond. Internaatkinderen die het weekend naar huis gaan. Is het een normale fiets, vraagt hij. Ja hoor, zeg ik en ik haal hem van binnen om hem te laten zien. Nou hij vindt hem wel erg groot en weet niet of de fiets er in past. Natuurlijk past het, denk ik, desnoods haal ik de wielen eruit. Even later liggen de fiets en de bagage onderin de bus. Opgelucht neem ik plaats in de bus.
Een Spanjaard komt naast me zitten, de bus zit behoorlijk vol. Ik zet lekker een muziekje op.
Onderweg volg ik op het kaartje op mijn stuurtas hoe we rijden. Ik zie dat we een flinke omweg gaan maken. De Spanjaard naast me wijst ineens op de kaart aan waar we zijn. Ik kan hem vertellen dat ik er zelfs gefietst heb. Ja daar kijkt hij van op.
Ik kan goed vertellen wat ik hem wil zeggen en ik kan hem ook goed volgen. De man is wat negatief ingesteld. Het klimaat in Jaén is niet veel. ’s Winters veel te koud, ’s zomers veel te heet en in het voor- en najaar altijd regen. Als hij over de politiek begint is hij niet meer te houden. De regering is niks, Europa is niks, de Euro is niks. De Peseta was veel beter. Ja, dat vind ik ook. Het lijkt me beter er niet teveel op in te gaan. Als hij weer rustig geworden is, zet hij zijn rugleuning wat naar achteren en gaat even slapen. Ik ga weer verder met de muziek.
Om 4 uur arriveren we in Jaén, het regent nog steeds. Het hotel dat ik gereserveerd heb is niet zo ver weg. Boven het treinstation heb ik mijn kamer. Omdat er bijna geen trein rijdt hoef ik niet bang te zijn voor herrie.
Tegen acht uur wordt het dan eindelijk droog. Over de lange Paseo de la Estación loop ik naar boven naar de oude stad. Onderweg begint het toch weer zachtjes te regenen. Bij een zwarte jongen koop ik voor € 3 een prima paraplu.
Ik ga op tapastour. Jaén heeft een goede naam op dat gebied. In de wijk San Ilsefondo is van alles te vinden. In de eerste tent is de man achter de bar wat nors, zijn vrouw in het keukentje zorgt echter voor de lekkerste hapjes. De tweede is een soort stierenvechtermuseum. Het hangt er vol met immense stierenkoppen en foto’s, waarop twee mannen, een oudere en een jongere opvallend vaak voorkomen. Ik vraag de man achter de bar of hij de torero is. Nee, zegt hij, dat is de broer van mijn vrouw en kijk de jongen die net binnenkomt is zijn zoon. En leeft de broer nog steeds? Ja hij heeft het stierenvechten overleefd.
Op de televisie natuurlijk ook stierenvechten uit Sevilla. Of het nou rechtstreeks was of dat er hier altijd stierenvechten op tv was, is me niet helemaal duidelijk geworden.
De twee mannen naast me aan de bar merken dat ik wel geïnteresseerd ben in het stierenvechten; we komen in gesprek. Wij zijn gitanos, ze zeggen het zelf, ik had het allang gezien. De een wil alles van me weten. En ik moet morgen komen, want dan zijn er pas goede matadors op tv. Ik zeg hem dat ik morgen weer verder ga, dat ik hier op de fiets rondtrek. Nou dat moet iedereen weten. Ik geef ze een rondje en ik ga weer verder.
Even verderop neem ik nog één afzakkertje en besluit met de taxi terug te gaan, want het regent weer. Van de eerste taxi die ik laat stoppen, zegt de chauffeur dat hij iemand gaat ophalen, maar dat als ik hier blijf staan er zo een andere taxi komt; hij geeft dat dan door. En inderdaad, binnen een minuut stopt er een. Prima service, voor € 4,50 hoef ik niet door de regen te lopen.

ZATERDAG 30 APRIL – TORRES – 37KM
Het is zowaar droog als ik om half negen wakker word van de stationsomroeper. Het is zaterdag, hier vertrekken vandaag geen vroege treinen.
Ik kleed me aan, bestudeer hoe ik de stad uit moet en vertrek.
Geen lange tocht vandaag, het gaat wel weer de hoogte in. Ik heb de komende dagen de hotels al van tevoren gereserveerd. Weliswaar geen Koninginnedag hier, de Spanjaarden hebben ook wel weer een feestje. 1 Mei – Dag van de Arbeid (nou doen ze dat niet zoveel hier met 20% werkloosheid) en 2 mei Cruces de Mayo. Bij de voorbereiding van deze reis had ik al gezien dat er dit weekend veel hotels vol zitten.
Tot aan Mancha Real gaat het gestaag omhoog. Koffietijd. Daarna wordt het steiler over een mooi rustig bergweggetje. Op een gegeven moment ligt het witte plaatsje Torres recht voor me. Een klein riviertje gooit roet in het eten; ik zak zo’n kleine 200m naar beneden en moet die daarna weer terugwinnen.
De laatste drie kilometer naar mijn hotel mogen er ook zijn. Tegen vieren kom ik daar aan. Het is een motelachtig complex. Grandioos uitzicht over een enorme vallei. Mooie ruime kamer. Ik slaap vannacht op 1050 meter hoogte. Jammer dat het weer niet meewerkt; het is fris en door de bewolking ziet het er in de bergen gauw wat troosteloos uit. Gelukkig ben ik wel droog overgekomen. Af en toe een paar druppels, dat was alles. Zelfs de zon brak er nog een paar keer door.
Ik werk het verslag weer bij en verstuur het.