DE LAATSTE KILOMETERTJES

VRIJDAG 6 MEI – PLAYA DE GRAU DE GANDÍA – 100KM
Heerlijk geslapen in mijn prachtige kamer. Het is een bijzonder huis. Aan de buitenkant zie je het er niet vanaf. Van binnen is het erg groot. Overal oude antieke tegels op de grond, steeds weer andere. Bijzondere houten deuren, rond van boven, met glas erin. En dan nog een enorme tuin erbij, wat heel bijzonder schijnt te zijn in zo’n bergdorpje met zijn smalle straatjes.
Ik krijg een uitgebreid ontbijt; daarna word ik wel geacht op te donderen, zo laat de señora me subtiel merken. Ik ben dan ook de enige gast en ze zal nog wel meer te doen hebben. Ik ook trouwens. Ik moet de Via Verde weer zien te vinden. De señora weet nog waar het station van Biar was. Ze legt me uit hoe ik daar moet komen. En ja hoor, ik zit heel duidelijk op een oud spoorlijntje. Kaarsrecht , bijna vlak en ongeasfalteerd. Het schiet niet erg op zo. Wel zie ik een wielewaal vliegen (en ik had er niet eens naar gezocht). Tot voorbij het station van Beneixama gaat alles goed. Dan is er ineens een autoweg die dwars door mijn spoorlijntje gaat. En hoe het verder gaat staat er niet bij.
Ik ga maar verder op de drukke autoweg. Het is er niet prettig . Erg druk, tegenwind. Het begint langzamerhand bewolkt te worden. Langs de weg zie ik een bord over de Via Verde.
Achteraf gezien ga ik precies de verkeerde kant op. Ik rijd over rustige weggetjes, die op een gegeven moment wel erg slecht worden. Langs de kant van de weg staat in the middle of nowhere een oudere man een muur te metselen van stukken rotsblok. Spanjaarden praten veel. Zo ook deze man. Hij vertelt me drie keer precies hetzelfde. Ik vraag hem of hij hier woont. Nee het is zijn hobby en als het regent kan hij in de auto gaan zitten,zegt hij.
Nou ja, ieder zijn liefhebberij. Ik fiets lekker verder en kom dankzij zijn aanwijzingen weer op de Via Verde. Het gaat goed tot de volgende plaats. Daar houdt het weer op en hoe het verder moet? Wie zal het zeggen?
Ik ga maar weer verder over de drukke weg. Langs Bocairent, waar ik vorige herfst als gids in opleiding nog geweest ben. Even daarna sla ik via een veel rustiger weggetje af naar Alfafara. Ik moet nog flink klimmen en kom uiteindelijk in Muro de Alcoy.
Het is drie uur, heb er al wel dik zestig km. opzitten. Ik twijfel of ik zal blijven of zal verdergaan. Vraag aan politieagenten of ze de Via Verde kennen. Ja, alleen is het moeilijk uit te leggen. Ik kan maar het beste naar L’Orxa fietsen, daar is een mountainbike centrum.
Vooruit over een mooi stil weggetje naar L’Orxa. Daar aangekomen blijkt het mountainbike centrum gesloten. Ja, wat wil je ook op vrijdagmiddag? Er is hier geen hond.
Een man weet me te zeggen, waar de route is. En ik vind hem! Het is een hele slechte weg, maar ik kan nu nergens anders meer heen. Hier is geen gewone weg meer, hier houdt de bewoonde wereld op. Gelukkig gaat het pad samen met het riviertje El Serpis naar beneden. Ik hoef niet te trappen, alleen de kuilen in de weg in de gaten te houden.
Het is er wel prachtig; een uniek iets zo te fietsen op het oude spoorlijntje met het riviertje ernaast en verder niets.
Er komt een tunnel. Ik zoek in mijn tas naar de zaklantaarn. Het is niet nodig, na tien meter zie ik het einde van de tunnel al weer.
Zo ploeter ik maar wat door, er is geen weg terug. Bij een elektriciteitscentrale halverwege zie ik twee mannen. Ik vraag of ik nog steeds op de goede weg zit. Naar Villalonga? Ja, zegt de man hoofdschuddend.
Er komen nog een paar tunnels, korte stukjes, geen probleem. Dan komt er een serieuze. Ik pak de zaklantaarn en ga lopend de tunnel in. Het zal zo wel weer licht worden, maar het wordt geen licht…
Op een gegeven moment, waar ik ook schijn zie ik rots. Allerlei gedachten flitsen door mijn hoofd. Hij zal toch niet ingestort zijn? Er komt hier nooit iemand. En moet ik nou dat hele end klimmend over dat pad terug?
Ik loop terug naar het begin van de tunnel en probeer het nog een keer. En nu lukt het ineens. Of mijn ogen beter aan de duisternis gewend zijn, ik weet het niet, maar ineens zie ik in de verte weer licht!
De smalle kloof ben ik nu wel door. Het wordt wat meer open. In de verte zie ik Villalonga liggen. Het einde van dit avontuur is in zicht.
Na Villalonga daal ik naar Gandía. Ik zoek er naar een hotel. Een mevrouw zegt me dat ik beter door kan rijden naar de kust. Hier zijn heel weinig hotels en ze zijn veel te duur.
Weer 5 km erbij, het houdt niet op. In Playa de Grau de Gandía vind ik dan wat. Kamer met uitzicht op zee. Alleen het is bewolkt, de zee ziet grauw en dan wordt het uitzicht toch wel wat minder.
Morgen ga ik toch nog wat verder richting Valencia. Wie weet wordt het nog een keer mooi weer?
ZATERDAG 7 MEI – CULLERA – 30KM
Vannacht begon het flink te waaien. Ik had de deur naar het balkon openstaan en hoorde in de verte getik. Alsof stratenmakers een straatje aan het leggen waren. Als ik op zo’n boot zou zitten zou ik er niet van kunnen slapen denk ik.
Ontbijten doe ik in het hotel. Ik vind het niks zo’n buffet. Geef mij mijn ontbijt maar in een gezellig barretje.
Het is bewolkt als ik vertrek. In het binnenland hangen zwarte dreigende wolken boven de bergen. Hier is het nog een beetje licht.
Het ritje naar Cullera stelt niet veel voor. Om half drie ben ik er. Langs de rivier de Júcar die hier in zee stroomt kom ik het stadje binnen. Nou die rivier heb ik op andere plekken wel mooier gezien.
Ik kijk op mijn gemak welk hotel ik zal nemen, want ik ben van plan om hier een paar dagen te blijven. Het wordt Hotel Carabela. Ik vraag om een kamer met balkon aan de voorkant. Nee, dat kan niet. Is de achterkant rustig, vraag ik nog. E vertrekken al snel. Dat wordt nog wat vannacht, denk ik bij mezelf.
Het is een tamelijk kleine kamer. Het bijbehorende terras is groter.
Ineens begint het ontzettend te regenen en mijn terras begint een zwembad te worden.
Gelukkig is het geen langdurige bui en even later kan ik naar buiten. En daar valt het me op dat er bijna geen enkele bar open is. Winkels ook niet maar dat kan met de siësta te maken hebben. Er is hier totaal niets te beleven. Ik besluit al gauw om hier niet te blijven. Mooi dat ik niet voor meer dagen die kamer heb genomen.
Na zevenen wordt het wat drukker op straat. De tentjes gaan ook open. Ik dool wat door het plaatsje, er is geen sfeer. Ik eet die avond ergens pizza, hij is lekker.
ZONDAG 8 MEI – VALENCIA – 48KM
Ik sliep uitstekend vannacht. Hoefde geen ruzie met de buren te maken, want ik hoorde niets.
Tot half vijf. Toen begon een idioot met zware rotjes te gooien. En het ging maar door. Ik dacht, ik hoor zo wel de sirene van een politieauto en dan is het afgelopen.
Maar niks daarvan! Een andere idioot ging de kerkklokken luiden en ook dat ging maar door.
En ja hoor ook de door de Semana Santa toch behoorlijke overwerkte fanfare kwam opdraven.
Het werd wat rustiger en ik ben weer in slaap gevallen. Af en toe hoorde ik nog wel kerkklokken.
Om zes uur was het weer een knallend vuurwerk met bijbehorend klokgelui.
Toch om half negen er uit. Het langverwachte en voorspelde mooie weer was gekomen.
Ik vraag de hotelman nog wat het voor herrie was vannacht. Ja, vorige week is de Virgen van de kerk naar de kapel op de berg gebracht en vannacht hebben ze haar weer teruggebracht. Het is een traditie.
Heel veel fietsers onderweg. Tenminste ik kom ze tegen, want veel word ik niet ingehaald. Het gaat dan ook lekker. Een volkomen vlak smal weggetje, lekker beschut tegen de wind door hoge rietkragen langs de kant.
Bij El Saler zoek ik een mooi plekje op het strand. Ik blijf er tot een uur of vijf.
De laatste tien kilometer naar Valencia gaan voor een groot deel over fietspaden. Ik kom de stad binnen bij de Ciudad de las Artes y Las Ciencias, de stad van de kunsten en de wetenschappen. Vooral de Valenciaanse architect Santiago Calatrava mocht hier in de negentiger jaren zijn gang gaan. Het kaartje dat ik bij me heb van Valencia blijkt al gauw weinig nut te hebben, als je niet meer weet waar je bent op die kaart. Een behulpzame señor helpt me uit de brand en wijst me in de goede richting. Het voor 3 nachten gereserveerde hotel blijkt een goede keuze te zijn. Een 4 sterrenhotel tegen een vriendenprijsje. Ik maak er graag gebruik van, krijg een zeer grote kamer en badkamer en een bed waar Coby nog wel drie keer bij had gekund. Hotel Senator Parque Central.
’s Avonds eet ik in het tegenovergelegen Wok restaurant. Heerlijk en weer eens wat anders dan het Spaanse eten.
MAANDAG 9 MEI – VALENCIA – RUSTDAG – TOCH NOG 29KM
Om 10 uur word ik wakker. Ondanks de 8 baans rotonde onder mijn raam heb ik uitstekend geslapen. Je hoort er niets van.
Ik pak mijn spullen bij elkaar om naar het strand te gaan. Dit keer heb ik een kaart van het hotel en die is veel beter dan wat ik had. De route gaat voor een deel door de oude bedding van de rivier de Turia. In de vijftiger jaren was er weer eens overstroming en toen heeft men besloten de rivierbedding om de stad heen te leiden. Wat een vondst! Er loopt nu een prachtig park dwars door de oude stad; de oude bruggen zijn gebleven.
Ook als ik de bedding uit ben gaat mijn route via fietspaden verder; Valencia is wel een fietserstad.
Ik ontbijt aan zee in het eerste de beste strandtentje. Daarna fiets ik door naar El Saler, steeds via een mooi fietspad vlak langs het strand. Geen auto te zien.
En dan een lekker middagje in de zon samen met anderhalve man en een paardenkop. Op zee liggen boten te wachten op nieuwe lading.
Om vijf uur houd ik het voor gezien, ik ben ook aardig verbrand.
Terug weer via de prachtige fietsroute, een biertje in het park en dan douchen en eten.
Op advies van de receptionist en mijn reisgids ga ik eten in de wijk L’Eixample. Hier zouden geen toeristen zijn, alleen maar Valencianen. Maar ja, het is maandagavond. Ook een Valenciaan is niets menselijks vreemd, dus er is niet veel te beleven. Veel restaurants zijn ook gesloten. Uiteindelijk eet ik wat tapa’s vlak bij het hotel.