WEER THUIS

LIEVE ALLEMAAL,
IK BEN WEER THUIS. AFGELOPEN WOENSDAGAVOND STONDEN COBY EN JASPER ME ENTHOUSIAST TOE TE ZWAAIEN VANACHTER HET GLAS VAN DE BAGAGEHAL EN IK ZWAAIDE EVEN ENTHOUSIAST TERUG. IK BEN BLIJ WEER THUIS TE ZIJN NA DEZE HEERLIJKE REIS.
JULLIE VEEL DANK VOOR ALLE REACTIES. DIE DOEN JE ECHT GOED ALS JE IN JE EENTJE 5 WEKEN VAN HUIS BENT. LEUK DAT JULLIE ME WEER GEVOLGD HEBBEN. GRAAG TOT EEN VOLGENDE KEER.
BIJ BENADERING ZAL DE REIS ZO'N 1800KM GEWEEST ZIJN, IK MOET DAT NOG EVEN NAREKENEN OMDAT DE FIETSCOMPUTER HALVERWEGE UIT ELKAAR DONDERDE EN ZIJN TOTALEN KWIJT WAS.
EN TENSLOTTE DE WEEGSCHAAL GAF BIJ THUISKOMST 2 KG MINDER GEWICHT AAN.

DINSDAG 10 MEI – VALENCIA – RUSTDAG
Ik begin de dag met weer laat op te staan. Kennelijk moet het lichaam weer bijkomen van de natuurlijk toch wel vermoeiende vijf weken. Mijn internet weervoorspeller heeft het goed gezien.
’s Ochtends zou er bewolking zijn, om twaalf uur zou de zon weer gaan schijnen. Nou en dat klopt exact. In de tussentijd verstuur ik het een na laatste reisverslag.
Ik ga vandaag niet naar het strand. Gisteren toch een beetje teveel verbrand en het moet wel leuk blijven.
Bij de receptie haal ik mijn fiets op en ik ga naar het centrum. Onderweg nog even ontbijten. Voor tostado ben ik echt te laat, zegt de señora. Ze heeft ook van die lekkere stukken pizza liggen, die ik van de week al eens had. Vers sinaasappelsap,thee en een krantje erbij en ik ben helemaal tevreden.
Het fietsen in Valencia gaat fantastisch. Je kunt ook overal fietsen huren. En er zijn fietspaden en als ze er niet zijn rijd je over de stoep. Niemand die er iets van zegt, totdat het hier uit de klauw loopt en dat kan volgens mij wel niet zo lang meer duren. Ik rijd nog een stukje door de oude rivierbedding op mijn weg naar wat gezegd wordt de grootste snoepwinkel van de wereld. Als ik er aankom gaan ze net aan de siësta beginnen. Nou ja, dat kom ik straks nog wel even terug.
Ik kom op het plein van de basiliek met de enorme fontein. Drie jaar geleden begon daar mijn reis, nu eindigt die er. Ik dool wat door de stad, soms lopend, soms fietsend. Zo met de fiets is wel een uitkomst. Ik zie heel wat mensen vooral later in de middag die vermoeid rond lopen te sjokken.
Vlakbij de kathedraal heb ik mezelf nog een horchata beloofd, de typische Valenciaanse drank. Aan het tafeltje naast me vier vriendinnen die gezellig met elkaar een paar dagen Valencia bezoeken. Kennelijk is het gisteren wat laat geworden, want drie zitten/liggen er te slapen.
Ik fiets naar de Jardines del Real, weer zo’n prachtig groot park midden in de stad. Even lekker in het gras liggen en al gauw dut ik in. Ik word wakker door een sms-je van Linda. Als ik haar zit te beantwoorden voelt een zwerver zich geroepen om bij me te komen zitten. Wegwezen dus, op naar de snoepwinkel. Nou of het de grootste van de wereld is weet ik niet. Ze hebben er veel.
Ik fiets terug naar mijn hotel en ga douchen. Vanavond ga ik eten in een Indiaas restaurant. Ik heb dat gisteravond niet ver hier vandaan ontdekt, alleen was het toen te laat.
Ik ben de enige. Een ober en een kok staan me op te wachten. Ik bestel een voor- en een hoofdgerecht. Specialiteit van de kok, die meteen aan de slag gaat.
Samen met de ober kijk ik naar de televisie die volgens mij niet Indiaas maar Pakistaans is. Wat geeft het, ik versta er toch niets van, behalve af en toe een stukje in het Engels. Het gaat over Bin Ladan, dat is me wel duidelijk. Als later de kok weer terug komt, ontstaat er een flinke discussie tussen die twee. Alleen het woord Taliban versta ik zo nu en dan tussen de regels door.
Nog een ijsje toe en dan heb ik het hier wel gezien. De heren bedanken me uitbundig voor mijn komst.
Om half twaalf lig ik mijn grote bed.

WOENSDAG 11 MEI – VALENCIA AEROPUERTO – 13KM

Om 9 uur gaat de wekker. Ik ga de tassen opnieuw inrichten voor de terugreis. Kleren die ik op de fiets aan moet, kleren die ik dan weer op het vliegveld aandoe. Het gereedschap om de fiets deels uit elkaar te halen. Het is even goed nadenken. Gisteravond heb ik de route al uitgestippeld om op het vliegveld te komen.
Om elf uur stap ik op de fiets, die door de herinrichting van de tassen enigszins instabiel is geworden.
Voorzichtig manoeuvreer ik door het drukke verkeer. Onderweg nog even mijn laatste tomate y aceite ontbijt. De eigenaar van deze bar is een Chinees. Hij is duidelijk geen specialist ontbijtenmaker. Tomate y aceite moest ik hem uitleggen. Wat hij wel geleerd heeft is dat bij een drankje een tapa hoort. En zo krijg ik bij mijn glas sinaasappelsap om iets over elf uur ’s ochtends een schaaltje zoute pinda’s. Hij staat er zelf wat dommig bij te lachen en ik eet ze lekker op, want dat zijn ze. Om iets over half een ben ik op de luchthaven. Maak buiten nog een praatje met een geïnteresseerde veiligheidsman, zelf ook een fietser. Dan de fiets “uitkleden” en de fietstassen in de Ikea-tas. Ik laat hem voor de zekerheid dit keer met plastic omhullen.
Als ik klaar ben staat er toch al weer een flinke rij bij de incheckbalie, terwijl ik nog wel zo vroeg ben.
Het gaat snel. En het bericht komt door dat het vliegtuig 30 minuten vertraging heeft. Dus alle tijd.
Inkopen doen, een broodje eten, me omkleden, de tijd gaat snel voorbij. Om half vijf vertrekken we.
Rustige vlucht. Om kwart voor zeven zijn we in Amsterdam.
In de bagagehal zie ik al snel in de verte Coby en Jasper staan zwaaien. Het duurt nog even, dan kan ik ze allebei omhelzen en dat voelt heel fijn. Ik ben weer thuis na opnieuw een heerlijke reis door mijn mooie Spaanse land.