OP WEG NAAR DE KUST

DINSDAG 3 MEI – ELCHE DE LA SIERRA – 85KM
Als ik onder de douche vandaan kom begint het hard te regenen. Ik kijk op internet naar de weersvoorspellingen; het ziet er niet zo goed uit.
Wie weet valt het mee, de werkelijkheid was steeds beter dan wat er voorspeld werd.
Als ik vertrek is het in ieder geval droog. Wel heel veel water op de weg; het fietst niet echt lekker.
Naar Puerta de Segura en nog zo’n 10 km daarna rijd ik naast de Río Guadilamar (zeer bekend bij Jacques, maar dat terzijde); stroomopwaarts weliswaar, maar het gaat heel geleidelijk omhoog.
Het begint weer te regenen. Ik had me het fietsen hier anders voorgesteld toen ik de tocht voorbereidde. Van de prachtige natuur is weinig te zien. Van alle kanten stroomt water van de berg af.
Naar Siles is het weer even aanpoten. Siles, een mooi dorpje met een prachtige dorpsstraat met platanen die de hele straat overkappen. Ik stap niet af voor koffie, veel te bang dat ik straks opgedroogd en al weer de regen in moet.
Even na Siles verlaat ik de provincie Jaén en daarmee Andalucía. Ik kom in Castilla La Mancha, de provincie Albacete.
Onderweg krijg ik veel steunbetuiging van automobilisten. Ze voelen met me mee, veel getoeter, veel duimen omhoog. Het doet me goed. En het beklimmen van de Puerto del Arenal (1150m) doe ík goed. Boven rijd ik bijna in de wolken, wat overigens iets heel anders is dan ik ben in de wolken. Het is er koud, miezerig. Het waait hier hard. Ik doe mijn jack aan voor de afdaling.
Een paar kilometer verder bij de afslag naar Riópar stop ik voor de lunch.
Op deze plek nam ik 2,5 jaar geleden afscheid van mijn nicht Wendy en mijn neef Marten. Ze waren op huwelijksreis en we hadden samen een week opgefietst, zij gingen verder naar Málaga, ik naar Alicante.
Buiten droog ik me een beetje af, doe de natte jas en ineens probeert de zon er een beetje door te komen.
Binnen neem ik weer warme chocolademelk met brandy erin en een halve portie gehaktballetjes. Ik knap er helemaal van op.
Riópar was de beoogde overnachtingsplek voor vannacht. Onderweg had ik al besloten door te gaan. Het is nu kwart voor drie. Ik heb geen zin hier de verder dag door te brengen. Buiten zie ik grote stukken blauwe lucht, de zon schijnt!
Een stukje naar beneden dan omhoog naar de Puerto de Peralejo op 1040m hoogte. Ik zet er een muziekje bij op. Het pianoconcert van ……..(moet ik thuis opzoeken; het is erg mooi). Ik ga lekker. Zo is fietsen leuk. Na de col krijg ik als beloning een afdaling die achteraf gezien maar liefst 24 km doorgaat. Ik doe mijn jack aan, kan het even droog worden tijdens de afdaling. En dat wordt dus een hele lange afdaling. Wat een feest na die ellende van vanmorgen!
In Elche de la Sierra heb ik er 85km opzitten. Het is mooi geweest.
Hotel Moreno wil me wel een kamer verhuren. Na de douche ben ik helemaal schoon en opgeknapt. Ik ga het dorp in om geld te pinnen. Een pilsje wil ik ook wel alleen zijn alle bars gesloten. Ik vraag een paar mannen langs de kant van de weg of ze hier geen bier lusten. We hebben geen geld señor, zegt de eerste. Een ander zegt, hier de hoek om is wel een bar open. Ik kom in een Fellini-achtige omgeving terecht. Alleen mannen, die d.m.v. kreten met elkaar communiceren en waar ik totaal niets van versta. Sterker, ik denk dat ik een heel ander land dan Spanje ben.
Ik voel me niet unheimisch, ze groeten me en doen gewoon tegen me. Een tandarts zou hier overigens schatrijk kunnen worden. De barkeeper staat als een veldheer achter zijn toog. Hij heeft er zo te zien wel lol in. Na mijn biertje reken ik toch maar af. Ik ga wel in het hotel eten en naar het voetballen kijken.
In het hotel is het druk en gezellig in de eetzaal. Het wordt een gelijkspel 1-1. Barcelona terecht naar de finale van de Champions League.
Tine belt en Coby ook. Ik heb het druk. Goed einde van een dag die zo somber begon.
WOENSDAG 4 MEI – JUMILLA – 75KM
Het is mooi weer ! Wat in normale omstandigheden de gewoonste zaak van de wereld is, namelijk het is een volkomen onbewolkte hemel, is nu iets bijzonders. Na het ontbijt vet ik de ketting in. Dat is wel nodig na de regen van gisteren.
Het wordt een makkelijke dag. Tamelijk vlak, soms sterk dalend dan weer vals plat. Eerst amandelbomen langs de kant van de weg dan weer druiven. Een beetje saai. Ik kom halverwege door één plaats: Hellín. Ik ben er door voordat ik het in de gaten heb.
Ook weinig horeca onderweg. Ik lunch bij een tent langs de snelweg voordat ik via een binnenweg naar Jumilla ga,
En dan Jumilla. In het hotel krijg ik de toeristische kaart. Ik volg het allemaal, kan er alleen weinig bijzonders in zien.
Voor de maaltijd verwijst het hotel me door naar El Ave. Ik eet er goed. Wat kleine dingen met voetbal op tv.
DONDERDAG 5 MEI – BIAR – 76KM
Ik vertrek pas laat uit Jumilla. Eerst een hotel reserveren in Biar en ook nog wat aan het spatbord veranderen. Het loopt een beetje aan. Ontbijt bij een kiosk in het plaatselijke park. Ik krijg een soort pizzabrood. Erg lekker.
Dan op weg. Het loopt tegen elven, het is prachtig weer. Even buiten Jumilla ga ik een klein weggetje in. Ik heb de wind tegen en de weg is behoorlijk vals plat. Ik rijd tussen twee bergruggen door. Ben benieuwd hoe dat straks eindigt, want op het eind worden die twee bergruggen zo te zien door een derde verbonden.
Als ik er uiteindelijk kom, blijkt er toch een makkelijk weggetje mogelijk. Ik moet wel wat klimmen maar ik hoef niet over die bergrug heen.
De wind is hier een factor. Zelfs als ik wat afdaal moet ik flink trappen.
Ik sla linksaf richting Yecla. Het is afgelopen met de rust van de afgelopen 25 km. Het is een veel drukkere weg. Met de wind schuin in de rug nu gaat het snel. Een motorrijder op een Harley zwaait enthousiast naar me. Even later komt hij me weer achterop. Hij zit helemaal te shaken op zijn bike.
Yecla is bekend om zijn wijn. Als ik na de lunch verderga naar Villena, blijkt Yecla ook bekend door de meubelindustrie. Zeker 4km aan beide kanten van de weg meubeltoonzalen. Dat is nog eens een meubelboulevard! De gebouwen houden ook aardig de wind weg.
Na die 4km is het weer buffelen. Ergens moet hier de Via Verde beginnen. In Spanje is men al een aantal jaren bezig om op oude spoorbanen fiets/wandelwegen aan te leggen. Meestal gaat het om kleine stukjes, voor mij niet zo interessant. Deze loopt echter vanaf hier tot aan de kust. Hoe dichter je bij de kust komt , hoe drukker en vervuilder het wordt. Zo is deze Via Verde voor mij een uitkomst.
Probleem is uit te vinden waar die Via Verde is.
Ik vind hem halverwege de weg naar Villena bij Las Virtudes. Het blijkt een ongeasfalteerd weggetje te zijn met een prachtig wel geasfalteerd weggetje er vlak naast. Dit heeft geen zin zo.
Tot Villena gaat het zo verder en ik rijd natuurlijk niet op de Via Verde.
Als ik Villena uitrijd moet ik er weer achter zien te komen, waar de Via Verde is. Ik houd een politiewagen tegen en vraag ernaar. Ze kijken me aan van wat zeur je nou. Er is toch een goede weg naar Biar. Ze hebben er nog nooit van gehoord.
Weer zo’n kaarsrechte weg van 8 km lang, wind tegen en vals plat. Het is geen pretje, ik zie Biar tegen de berg liggen, heb alleen niet het idee, dat ik dichterbij kom.
Drie kilometer voor Biar is er een dwarsweggetje en ja hoor, 100meter naar links is parallel aan deze weg de Via Verde. Geasfalteerd, goed beschut tegen de wind.
In Biar is het even vragen naar mijn overnachtingadres. Het blijkt een prachtig pand te zijn. Als je eenmaal binnen bent is het ontzettend groot. Ik krijg een mooie kamer van de señora. Ze heeft er vijf.
Biar is een mooi dorpje, goed opgeknapt. Aardige mensen. Voor het eten kom ik in een barretje, waar de barman me steeds lekkere dingen voorzet. Een koek van mee, olijfolie en zout. Ik krijg een stukje van hem met kleingesneden tomaat en ansjovis erop. Heerlijk.
Ik blijf er maar hangen. Heb een leuke avond.