DE RUST KEERT WEER TERUG

DINSDAG 26 APRIL – LA PUEBLA DE CAZALLA – 68KM
Ik neem afscheid van de broer en zus van Los Tadeos. Dacht altijd dat het een stel was. De taxichauffeur drie jaar geleden vertelde me dat het kind dat ze heeft van een man is die zich na de bevalling snel uit de voeten maakte. Schandaal in Zahara! Nu woont ze dus weer thuis en de jonge jongen is haar broer. Dochtertje is ook al weer een hele meid, zo zag ik gisteravond.
Ik maak een heerlijke afdaling naar Algodonales. Bij de stuwdam maak ik nog maar eens een foto van Zahara de la Sierra.
Ik rijd even over een drukke weg en duik dan weer zo’n prachtig fietsweggetje in. Wel meteen klimmen, binnen 200m zit ik hoog boven de weg waar ik zoëven nog reed. Klimmen gaat nog wel even door. Ik moet een kleine bergrug over: de Sierra de Lijar. Een mooie klim door een prachtig landschap. Eenmaal de col gepasseerd blijf ik een hele tijd op dezelfde hoogte. Langs de flanken hop ik van de ene berg naar de andere.
Ik kom in de provincie Sevilla. Als dank voor mijn komst word ik getrakteerd op een lange afdaling tot Coripe. De laatste kilometer weer even in stijgende lijn. Het is 1 uur; tijd voor de lunch.
Heuvel op, heuvel af gaat het vervolgens naar Morón de la Frontera. Meer af dan op, de hoogte neemt duidelijk af. Ook nu weer een prachtig weggetje, amper verkeer.
In Morón hebben de boeren goed geboerd. Het ziet er zeer welvarend uit. Waarmee ze hun geld verdiend hebben is me niet duidelijk. Met wijn, olijven? Of met de subsidies uit Europa?
Nog een klimmetje om Morón uit te komen en dan wijken de bergen. Het landschap gaat helemaal open. Er komt meer verkeer. Het mooiste heb ik wel gehad.
Om half vijf bereik ik La Puebla de Cazalla, waar ik aan de rand van het stadje Hostal Los Angeles vind.
Ik heb een heerlijke fietsdag gehad, ben weer bijgekleurd door de overdadige zon. Het is tijd voor bier.
’s Avonds even naar het centrum. Boerse bevolking, veel ongezellige bars. Een restaurant is er niet te vinden, dus ga ik om 9 uur terug naar mijn hostal. Nee, wij hebben geen restaurant, zegt de jongen maar 100 meter verder is er een. Ook daar hoef ik niet in de kaart te kijken, want het meeste is er toch niet zegt de ober. Vlees of vis is de keus en dan noemt hij vervolgens een paar dingen, waaruit je kunt kiezen.
Ach, wat geeft het, er is voetballen op de televisie, de rekening wat aan de hoge kant voor het gebodene.
Lekker slapen.
WOENSDAG 27 APRIL – PUENTE GENIL – 72 KM
Ik ben al weer 3 weken onderweg, de tijd vliegt.
Lekker geslapen, vroeg op voor mijn doen.
Ik ontbijt in het ooit strategisch gelegen, maar nu ten dode opgeschreven hostal sinds er even verderop een snelweg is aangelegd. Aan de treurige blik van de eigenaar te zien weet hij dat dit waar is. Om kwart voor tien zit ik op de fiets.
De eerste 22 kilometer naar La Lantejuela overbrug ik over een nagenoeg vlak weggetje. Om me heen de landerijen van de grootgrondbezitters. Borden aan de hekken waarschuwen voor het Ganado Bravo, het koeienras van de vechtstieren uit de arena. En er is koffie in La Lantejuela!
Het landschap wordt weer wat glooiender daarna. Een beetje de wind tegen, enigszins saai mag het wel genoemd worden.
De saaiheid wordt van tijd tot tijd onderbroken door een laguna die ik passeer. En ik onderbreek op mijn beurt de rust van de vele vogels hier. Overigens vergoedt het prachtige weer een heleboel.
In El Rubio lunch ik op hetzelfde terras als drie jaar terug, toen ik richting Osuna ging. Het was zondag en hartstikke druk hier. Naast mij toen twee jonge stellen, één stel met een pasgeboren baby. Moeder legde het nogal vaak huilende kind steeds bij haar man op schoot. En iedere keer was er wel iets, waardoor hij de baby weer zo snel mogelijk aan de moeder teruggaf. De jonge papa was duidelijk nog niet toe aan zijn rol als vader.
Nu zit er een oude man naast me nippend aan zijn glaasje wijn. Honderd is ie, zegt de barman als hij mijn broodje brengt.
De oude man wil een sigaretje opsteken, de aansteker is leeg. In mijn tas heb ik nog een aansteker, die ik eerder ergens als aandenken heb gekregen. Ik geef hem een vuurtje, hij is me er dankbaar voor. Even later komt hij zelfs zijn rolstoel uit, schuifelt naar me toe en komt me vol trots zeggen dat hij over twee maanden honderd jaar wordt.
Als ik wegga, vraag ik of hij nog een wijntje wil en of ik een foto van hem mag maken. Hij vindt het prima, wat zul je je nog druk maken op zo’n leeftijd. Voor de foto gaat hij er eens pontificaal voor zitten, el centenario. Die laatste twee maanden, die redt hij zeker wel.
Wat me opvalt in Spanje is, dat ik al een paar keer een verpleegkundige gezien heb met een ouder iemand. Gezellig op een terrasje een drankje drinken, zonder enige haast. Gisteren nog zat een zuster de nagels te lakken van een oude dame op een terras, daarna deed ze het nog even bij zichzelf. Dat hebben ze mooi van ons afgekeken, denk je dan. Alleen hier is het in het beginstadium, bij ons wordt het afgebouwd. Het is maar waar je voor kiest.
Na de ontmoeting met de oude baas fiets ik blij door het nog steeds wat saaie landschap. Herrera is snel bereikt en dan is het nog maar een klein stukje naar Puente Genil.
Hotel El Carmen is een uitstekend hotel met een fijn terras waar ik het verslag bijwerk en verstuur.
Moeders hebben hun kinderen van school gehaald en komen hier even gezellig bijkletsen. De camerero heeft het er maar moeilijk mee, zoveel dames. Twintig jaar geleden nog was dit ondenkbaar. Het gaat goed met Spanje. En ook met mij!