MIJN PAASWEEKEND

Hola todos,
Bijgaand het verslag van mijn Paasweekend in Arcos de la Frontera. Ik doe er 2 nieuwe filmpjes bij. Het eerste van het stierenrennen in Arcos. Ik weet dat niet iedereen er naar zal kijken. In het tweede neem ik jullie een klein stukje mee op de voorstang vaan de fiets. En de nodige foto’s weer. Vee; plezier ermee en groet.
ZATERDAG 23 APRIL (SABADO SANTO) – ARCOS DE LA FRONTERA – 50KM
Ik verstuur nog even snel het verslag van de laatste twee dagen Jerez. Ben nog steeds hoogst verbaasd dat ik die Manuel hier tegen het lijf loop en zeker niet op een plaats waar ik hem verwachtte.
De receptionist wijst me de richting die ik gaan moet. Het is prima fietsweer. De zon schijnt. Toch heel wat anders dan voorspeld was.
Net buiten Jerez maak ik een foto van de rijk versierde gevel van een Kartuizer klooster. Even later fiets ik door La Ina. Ik maak een foto van het plaatsnaambord en zal het mailen naar Ina Veenstra, een oud collega. Het plaatsje stelt niet veel voor. Ik nuttig er mijn wat verlate ontbijt. De señora is erg aardig, spreekt heel rustig en ik kan haar uitstekend verstaan. Hoor nu ook dat ze in Andalusië de s op het eind van een woord niet uitspreken. Staat in ieder leerboekje. Nu hoor ik het ook. Ik zeg steeds Arcos de la Frontera tegen haar, zij consequent Arco.
Krijg nog een extraatje van haar . Onduidelijk wat het is, iets gefrituurds, een mengsel van beslag en vis, zegt ze.
Ik moet € 1,60 afrekenen voor mijn gebruikelijke ontbijt (alleen de sinaasappelsap is uit een flesje). Een record deze reis. Zo word je nooit rijk señora.
Daarna ik één keer door naar Arcos de la Frontera. In het begin is het vlak, later wordt het meer een Ardennenlandschap. In Arcos begin ik aan de beklimming naar de oude bovenstad. Dochterlief Linda en schoonzoonlief Robin waren hier vorig jaar en vonden het te warm en te steil om naar boven te lopen. De oude vader doet het fluitend met alle bagage op zijn fiets. Nou ja, fluitend is een groot woord. Hij komt er. En het is waar dat je met de fiets overal makkelijk kunt komen in die smalle straatjes. Raak je auto er maar eens kwijt.
Casa Campana is een heel klein hotel in de bovenstad, een guesthouse. Jim, de Engelse eigenaar verwelkomt me, ik krijg een biertje en hij brengt me boven naar mijn kamer. Trost laat hij het dakterras zien, een fantastisch uitzicht. Aan de ene kant het stuwmeer waar ik pakweg 17/18 jaar geleden met Marijke en de kinderen logeerde. Aan de andere kant zie ik het weggetje waar ik een half uur geleden nog fietste en waarvandaan ik een foto van Arcos maakte.
Na de douche op pad. Er zijn heel veel dagjesmensen. Het weer is nog steeds goed, ik zit op een terras, het is gezellig.
Geen processie vandaag, wel stierenrennen morgenmiddag.
Verderop schrijft bij een restaurant een vrouw met een krijtje in mooie letters, dat Rabo de Toro (stierenstaart) hun specialiteit is. Van een gezin dat even later langskomt heeft een jongetje kennelijk slechte ervaringen met deze tent; hij veegt alles met zijn mouw weg. Hij krijgt een stel flinke tikken van zijn vader en snel lopen ze door. En die kok maar denken, waarom verkoop ik zo weinig Rabo de Toro?
Ik kom er al snel achter, Arcos is voor één nacht genoeg. Het is een plaatsje voor dagjesmensen, ’s avonds loopt het leeg. Nou ja, ik red me natuurlijk wel. Vanavond vroeg naar bed, morgen naar de stierenrennen en dan ’s avonds ook weer vroeg naar bed.
Maandag is het uit met het geluier en begint het echte werk weer. Iedere dag fietsen en blij zijn dat
je ’s avonds bij je slaapplaats bent.
Ik eet in een Italiaans restaurant dit keer. Risotto van de chef, het is goed. Wissel wat sms’jes uit met Linda en Coby.
Op weg naar mijn kamer loop ik de basiliek van Santa María binnen voor het laatste kwartier van de Paaswake. Een mooi besluit van de Semana Santa. Weinig volk in deze mooie grote kerk. De hosties zijn er nog ouderwets en worden door de priester nog gewoon op je tong gelegd.
Vanaf het voorplein van de kerk heb je een geweldig uitzicht over de wijde omgeving. Er staan drie jonge jongens allemaal met een grote fles bier. Je ziet dat wel vaker in Spanje, jongelui die in een park o.i.d. wat zitten te drinken. Veel goedkoper dan in een bar en je zit met je vrienden onder elkaar. De jongens willen van alles van me weten en willen graag Engels praten. Niet om aan te horen maar goed. We hebben het leuk daar staande aan de rand van de afgrond.
ZONDAG 24 APRIL 1e PAASDAG (DOMINGO DE RESURRECCIÓN) – ARCOS DE LA FRONTERA – RUSTDAG
Ik slaap lekker uit, het is zó stil hier in dit hotel.
Jim, de eigenaar, komt me zeggen, dat de stierenrennen om 12 uur beginnen. Om 3 uur is het nog een keer.
Ik vind makkelijk een plaatsje aan het eind van de route. Om 12 uur precies klinkt er een kanonschot. Aan de andere kant van de route wordt de stier losgelaten. De mensen raken hoorbaar opgewonden.
Tien minuten later komt het beest aangerend. Bij mij in de buurt blijft hij even staan, kijkt wat om zich heen en rent dan verder naar het einde van de route zo’n vijftig meter verderop. Even later komt hij terug, alle durfals voor zich uitdrijvend. Weer blijft hij bij mij stilstaan. Ineens draait hij zich om en grijpt met zijn horens een man, die niet ver genoeg achter het hek staat, in zijn buik.
Die hekken zijn dus niet helemaal veilig. De gewonde man wordt even later in allerijl door politiemannen naar een van de vele ambulances gedragen.
De stier staat dan al weer aan het eind van de route en heeft er duidelijk geen zin meer in. Dan komen er jongens met shirts aan waarop staat dat ze van het comité van de Protección del Toro zijn. Met hun rode doeken jutten ze de stier weer op. En dat lukt. Eén van hen raakt zijn rode doek kwijt in de horens van de stier en moet werkelijk voor zijn leven rennen. Hij wordt vlak vóór mij op een haar na gespietst door de stier. Wel houdt hij er denk ik een gebroken vinger aan over. Ook hij wordt afgevoerd met de ambulance naar het ziekenhuis.
Ik heb genoeg gezien. Wandel verder naar beneden het dorp in waar het steeds drukker en drukker wordt. Hier zijn veel meer muurtjes, trappen, etc. waar je een prima overzicht hebt over het geheel en de mensen die er een plekje hebben veroverd zijn niet van plan dat te verlaten. In afwachting van de tweede ren worden de koelboxen uitgepakt.
De drukte wordt me teveel. Ik maak de korte waandeling door de oude stad die Jim me gisteren gaf en die hij zelf gemaakt heeft. Veel leuke details waar je anders zo voorbij loopt. Een steen met een levensboom. Een magische cirkel naast de Sta Maríakerk. Vroeger bij de doop van een kind huurden de ouders een duivelsuitdrijver in, die tijdens de doop in de magische cirkel ging staan en daarmee de duivel verdreef.
Een ander verhaal gaat over de twee kerken, die hier vlak bij elkaar staan, de Sint Pieterkerk en de Santa Maríakerk. In de 17e en 18e eeuw was er grote rivaliteit tussen deze twee kerken, wie de leidende kerk was van de stad. De gemoederen liepen zo hoog op dat de aanhangers van de Pieterkerk voortaan in hun gebeden niet meer María, Madre de Dios zeiden, maar San Pedro, Madre de Dios.
Het kanonschot van de 3 uur ren klinkt. Ik hoef er niet meer naar heen. Ik verstuur wat mailtjes en zit lekker rustig op het dakterras van het hotel.
Om een uur of zes ga ik naar buiten voor een aperitivo. Het stadje loopt leeg, de dagjesmensen vertrekken, de rust keert weer terug. Ik ben op het ogenblik helemaal van de droge sherry. De ober van Mesón Los Murales levert bij de fino overheerlijke gehaktballetjes.
Nog één keer loop ik naar de benedenstad. De zooi wordt opgeruimd, de hekken zijn al weer weg. Er is een soort markt met disco aan de gang. Een enorme herrie, ik moet hier snel weg.
’s Avonds eet ik in een hotel vlakbij. Op de terugweg klinken vanuit de tent, waar de Rabo de Toro zo lekker zou zijn, flamencoklanken. Ik loop er nog even binnen voor een afzakkertje. Of het keukentje achter de bar door de Keuringsdienst van Waren zou worden goedgekeurd weet ik niet, wel dat het er gezellig aan toe gaat daar. Van een groep willen de dames graag dansen. Kunst is om de mannen zover te krijgen. Nou ja als de drank is in de man…. Ze sloven zich echt uit!
Coby belt nog even als ik al weer op mijn kamer ben. Ze heeft een drukke Pasen gehad.
Lekker slapen.
MAANDAG 25 APRIL – ZAHARA DE LA SIERRA – 52KM
Jim, de Engelse eigenaar, helpt me de bagage naar beneden te brengen. Ik heb deze twee dagen een goede band met hem gekregen. Met een stevige omhelzing nemen we afscheid van elkaar.
Ontbijt even verderop in de straat en dan aan de andere kant vanwaar ik gekomen ben de heuvel af. Ontzettend steil, gelukkig heb ik hier niet tegenop hoeven fietsen.
Het zal vandaag flink klimmen worden. Beneden aan de voet van de heuvel waarop Arcos ligt neem ik nog een foto van het plaatsje. Het lijkt zo een onneembare vesting. Toch ligt het maar 180m hoog. Ik eindig vandaag op ruim 500m hoogte in Zahara. Tien kilometer verder kom ik op de top van een heuvel, waarvan er zoveel zijn. Ik blijk al 100m hoger te zitten dan in Arcos. Ach, alles is betrekkelijk.
Ik fiets lekker door, kom op een prachtig stil weggetje terecht. Veel vogels vandaag, van alle kanten word ik toegefloten. De weiden aan de kant van de weg vol wilde bloemen; veel gele kleuren.
In Prado del Rey ben ik vaker geweest. Het is een flinke klim, dat was ik even vergeten. Een wit boerendorp op 440m hoogte. Er was een mooie rood/wit geschilderde kerk. Als ik in het plaatsje aankom blijkt de kerk geel/wit te zijn. Een vrouw die ik ernaar vraag lost het raadsel op. Bij de vorige verfbeurt hebben ze de kleur veranderd!
Prado del Rey stond me ook bij als een saai plaatsje. Nu is het er gezellig; er zijn veel terrassen en het broodje tonijn dat ik er krijg is perfect. Met tomaat en rauwe ui, heerlijk.
De laatste 20 kilometers naar Zahara gaan ook weer over een prachtig weggetje. Eerst even klimmen naar een col dan verder heuvel op en heuvel af. Meer op overigens. Ik kom nog een schaapherder tegen, maak een kort praatje met hem. De witte kleine reigers, die je altijd bij koeien ziet zitten, houden ook van schapen, zo blijkt. Ze zitten op hun rug en liften lekker mee, ondertussen insecten uit de vacht halend.
En dan zie ik ineens Zahara liggen. Het blijft altijd een prachtig plaatje, terwijl ik het al zo’n 6 keer gezien heb, denk ik.
Om er te komen moet ik nog wel een diepe vallei overbruggen. Het kost wat zweetdruppels en het lukt nog ook. In Zahara sla ik af bij Hostal Tadeos. Ik ben hier denk ik vier keer geweest. Dat de jongen me nog kent , is daarom niet zo verwonderlijk. Vier keer hier met de fiets bezweet aankomen. Het zal toch niet iedere dag gebeuren.
Hij blijkt de tent behoorlijk verbouwd te hebben; het is allemaal net klaar. Een prachtig terras aan de achterkant, waar je werkelijk een fantastisch uitzicht hebt en ook nog met een zwembad.
En de oude bar, die echt niet meer kon, is helemaal gerenoveerd. De parkeerplaats aan de voorkant helemaal bestraat. Ik hoop dat hij met de prijzen een beetje redelijk houdt.
De oude vader, die bij het meubilair hoort en de tent heeft opgebouwd, vraag ik wat hij er van vindt.
Sí, mucho mejor. En dan begint hij er al heel snel over dat het heel veel euro’s kost.
Ik ga vanavond op zoek naar Antonio. Antonio was de eigenaar van Bar Nuevo, een prachtige tent bovenin het dorp. Je kon er uitstekend eten; ’s middags op het terras voor de zaak. En het was vooral een ontzettend aardige man.
Drie jaar geleden, de laatste keer dat ik hier was, miste ik hem in Bar Nuevo. Toen ik een dag later vanwege de regen niet kon fietsen en met de taxi verder ging, vertelde de taxichauffeur me dat Antonio beneden in het dorp een nieuw restaurant had geopend. Dus dat ga ik eens uitzoeken.
Ik loop de weg af naar beneden. In het restaurant dat de taxichauffeur me gewezen had, vraag ik of dit het restaurant van Antonio is. Nee, hij was wel de eigenaar, maar hij heeft nu twee restaurants boven, de bekende Bar Nuevo en nog iets waarvan ik de naam kwijt ben.
Ik loop de kortste weg naar boven, erg steil, je bent er wel snel. In Bar Nuevo hoor ik dat het andere restaurant ’s maandags dicht is; in Bar Nuevo komt Antonio misschien om 1uur vannacht nog langs. Om de kas op te maken denk ik dan. Jammer. Ik eet wat in de bar en ga naar mijn hotel waar ik dit verslag nog even verstuur.