OOK JEREZ KENT ZIJN VERRASSING

DONDERDAG 21 APRIL (JUEVES SANTO) – JEREZ DE LA FRONTERA - PER BOOT EN PER TREIN
Het regent als ik wakker word om kwart over negen. Ik zoek mijn spullen bij elkaar en ga op zoek naar de haven. Met de boot ga ik over naar Puerto de Santa María. Het blijkt vandaag een officiële feestdag te zijn; de eerste boot gaat pas om 12u10. Genoeg tijd om nog even rustig te ontbijten.
Tijdens de overtocht regent het pijpenstelen. Ik had al gezien dat er aan de overkant een station is en op de boot besluit ik daar lekker de trein te nemen naar Jerez. Voor €1,50 blijkt dat mogelijk te zijn; wat zal ik me weer kletsnat laten regen?
In Jerez vraag ik een taxichauffeur de weg naar mijn hotel. Hij weet het me prima uit te leggen; in één keer rijd ik er naar toe.
In het hotel moet ik meteen betalen voor twee nachten. Wat raar. Als ik daarna vraag of er processies zijn, zegt de receptionist dat ze voor vandaag en morgen zijn afgelast. Mooi is dat, hij heeft zijn geld al. Niet dat ik van plan zou zijn te annuleren, maar toch.
Het regent maar door, ik werk mijn reisverslag bij en verstuur weer een deel.
Om half zeven ga ik de stad in. Het weer is opgeknapt. In de binnenstad blijkt dat de processies gewoon door zullen gaan. Overal zie je muzikanten en mensen met hoge mutsen lopen.
Ik ben op weg naar Bar Gitanería aan de Calle Ancha. De eigenaar van deze bar was in januari hoofdpersoon in een documentaire op de televisie. El Cante Bueno Duele – Goede zang doet pijn.
Moraíto Morao is flamencozanger met een ontzettend rauwe stem. Zijn oom Manuel Morao speelt ook een belangrijke rol als de trotse en wat eigenwijze pater familias, die de normen en waarden van deze zigeunerfamilie in stand probeert te houden. Een indrukwekkende film. (Nog te zien op Uitzending Gemist bij de NCRV. Doe het maar, het is de moeite waar) .
Als ik aankom bij de bar wordt er net een dronken man de bar uitgezet. Waar ben ik nu weer terechtgekomen? Als ik de straat oversteek en de bar binnenloop komen er meteen twee zigeunerjongens op me af. De bar is gesloten señor. Ja, kom ik helemaal uit Holland om deze bar te bezoeken en dan gaan jullie dicht. Ah, zegt de mooie zigeuner, de film van Moraíto. Het kan meteen niet meer stuk. Nee, straks gaan we weer open hoor. We hebben alleen even rust. Handen worden geschud. Hasta luego. Ik beloof dat ik straks terugkom.
Ondertussen drink en eet ik wat ergens anders. Ook leuk, aardige mensen die hun best doen om het me naar de zin te maken.
Ik ga weer terug naar de zigeunerjongens. Ze zijn weer open; alleen is er niet veel te doen. De jongens begrijpen ook wel dat ik hier niet voor gekomen ben. Gisteren was Moraíto hier nog, zegt de een. Van de ander krijg ik vol trots het visitekaartje van de bar uitgereikt. Ik houd het voor gezien, loop morgen nog wel eens langs.
De jongens hadden me ook nog uitgelegd dat de processies toch bij nader inzien zijn afgelast.
Slenter op weg naar het hotel nog wat door de stad, loop nog even binnen bij een door mijn reisgids aanbevolen tapasbar. Een mooi authentiek café dat aan zijn eigen succes ten onder zal gaan zo vrees ik. Arrogant personeel dat het de gewoonste zaak van de wereld vindt dat jij hier komt en je dan ook als zodanig behandelt.
Gauw wegwezen dus, er is hier genoeg.
Coby belt me terwijl ze ’s avonds laat nog in de tuin zit! De omgekeerde wereld.
Vlak voordat ik ga slapen krijg ik ineens een loopneus. Het gaat maar door. Ach het zal morgen wel weer over zijn. Een virusje zou de dokter zeggen.

VRIJDAG 22 APRIL (VIERNES SANTO) – JEREZ DE LA FRONTERA – RUSTDAG
Ik hoorde het vannacht keihard regenen met som een stormachtige wind erbij. Verder moest ik opvallend vaak plassen vannacht. Ja van al die drank zal je zeggen. Dit was wel erg veel. En bier drink ik al helemaal niet meer. Veel te koud.
Ik slaap lang uit. Ontbijt op mijn gemak in de stad en zie ondertussen volle touringcars het centrum binnenrijden. Het is Goede Vrijdag, hier nog een officiële feestdag en het hoogtepunt van de Semana Santa. Er is een hele grote kans dat ze voor niks komen want de verwachting dat ook vandaag de processies niet door zullen gaan.
Ik maak een wandelingetje langs het Alcázar en de kathedraal. Op straat bezingt een zigeuner hartgrondig zijn gevoelens. Goede zang doet tenslotte pijn.
Bij El Gallo Azul, de blauwe haan, hebben ze de mooiste tapa’s van de stad. Dus daar ga ik heen. Een half ei met een gamba erop; ze hebben er wat moois van gemaakt.
En wat wordt er toch keihard gewerkt achter zo’n bar. Ik zou het er geen vijf minuten uithouden.
Het weer klaart op. Overal lopen muzikanten in uniform. Zou het doorgaan?
Ik heb volgens het programma keuze uit vijf optochten. Ik kies die van El Cristo, verzorgd door een broederschap uit maar liefst 1406. Ze hebben drie pasos. De eerste twee worden niet door mannen “onder de gordijnen” gedragen. Nee, er lopen er een heleboel omheen te sjouwen. En ook nog een ploeg “wisselspelers” er achter. Het is een mooie Christus aan het kruis met heel lang haar. De laatste, de Maria, is uit de 17e eeuw. Ik kan me wel voorstellen dat ze er zuinig op zijn en er niet mee in de regen gaan lopen.
Hier in Jerez heel erg veel Nazarenos, boetelingen, de mensen met de hoge puntmutsen op. Volgens mij bestaat het boetedoen vooral uit het ontzettend lang moeten wachten.
Ik loop toch nog even bij de zigeunerjongens langs, je weet maar nooit. Ik word weer met alle egards verwelkomd. Ze vertellen me dat de processie die ik gezien heb de enige is die vertrokken is. Ik heb geluk gehad.
Het staat hier vol met zigeuners. Hele donkere mensen, maar ook chique volk. Zie je trouwens toch veel in café’s, de mix tussen arm en rijk.
Als mijn drankje op is ga ik er vandoor. Ik vraag een van de jongens tegen Moraíto te zeggen, dat ik de film heel indrukwekkend vond en ook dat ik Tío Manuel een prachtige man vond.
Ik loop verder de hoofdstraat in vol terrassen, vol mensen die over straat lopen. Opvallend veel mensen geheel in het zwart gekleed; de dames veelal kortgerokt op vaak hele hoge hakken. Later hoor ik dat het traditie is. Vroeger liep je met Goede Vrijdag in het zwart; er was tenslotte iemand dood gegaan. Opeens valt mijn oog op een man op een terras. Een heer, opvallend gekleed met wandelstok met zilveren knop. Hij zit daar met een vrouw, wel heel duidelijk een zigeunerin, ook keurig gekleed. Ik kijk nog eens goed, ik ken die man!
Ik denk wat kan mij het schelen en loop op hem af. Bent u soms señor Manuel Morao? Hij aarzelt even, denkt misschien dat ik van de politie ben en zegt dan Sí. Wat een verrassing weer in deze grote drukke stad, dat ik hier Tío Manuel tegenkom. Ik vraag of ik een foto mag maken. De vrouw wil de foto nog wel even zien. Ze keurt hem goed. Un guapo.
Ik loop weer verder, ben opgetogen. Verderop neem ik er nog een om het te vieren.
In de bar krijgt een van de obers, een wat simpele ziel, ruzie met een collega. Rustig, rustig, roept de baas nog , terwijl hij glazen bier staat te tappen. De man gooit zijn dienblad op de tap en doet zijn schort af. Zijn collega’s gaan gewoon door in dit gekkenhuis, terwijl de boze man in een hoek de boel een beetje gaat staan zieken.
Na vijf minuten bedenkt hij zich. Hij besluit weer aan het werk te gaan. Zijn collega’s plagen hem een beetje, hij grijnst maar wat. Het is ook zo’n vermoeiende job. Alles komt weer op zijn pootjes terecht.
Zouden het de gelukspoppetjes van Coby zijn die het allemaal voor elkaar krijgen. Ik denk het wel.
In het hotel bel ik haar nog om mijn belevenissen te delen.
En nu slapen, morgen wordt er weer gewerkt.