De Semana Santa begint

ZATERDAG 16 APRIL - ZAHARA DE LOS ATUNES – 41 KM
Bij het ontbijt in het barretje aan de hoofdstraat zie ik dat Tarifa helemaal klaar is voor de Semana Santa. De dranghekken zijn geplaatst, er is een bescheiden tribune voor de notabelen.
Op weg richting Zahara merk ik dat er wel een hele harde wind staat. En ik heb hem nog mee ook! Op de vlakke stukken ga ik gemakkelijk 25 km p/u zonder te trappen. Alleen als de wind wat draait dan krijg ik de wind van opzij en wordt het wat link. Met al die bagage word ik een soort van windsurfer. Die er overigens niet te zien zijn op zee, nou eentje dan. Zeker teveel wind.
Een groep motorrijders komt me tegemoet. Ze liggen allemaal schuin tegen de wind. Het zal denk ik geen prettig ritje zijn.
Binnen de twee uur overbrug ik de afstand naar Zahara, ik ben gevlogen.
Zahara de los Atunes is nog zo’n badplaatsje waar niet veel gebeurd is. Geen torenflats, heel simpel allemaal. Houden zo!
In hotel El Pozo del Duque word ik verwelkomd door een erg aardige jonge eigenaar. Hij heeft belangstelling voor me, vraagt me van alles. En ik merk dat ik inmiddels weer een aardig gesprekje kan voeren.
De wind is trouwens de Levante, oostenwind. Ik heb het al eerder meegemaakt, een soort mistral.
Ik ga naar het strand met mijn nieuwe boek over Luitenant Tejero over de couppoging in het Spaanse parlement in 1981, nu dertig jaar geleden. Het waait echter veel en veel te hard. In de tuin van het hotel is het een stuk beter.
Ik heb een mooie kamer met balkon en met zeezicht gekregen. En een groot tweepersoons bad, alleen doet de man me daar geen plezier. Erger nog het is niet afgeschermd en ik moet nog oppassen om niet teveel te spetteren.
Ik eet in het hotel, heb geen zin om er uit te gaan. Het eten en de heerlijke Barbadillo wijn uit deze streek zijn voldoende. Volgende week heb ik drukte genoeg.
’s Avonds laat verstuur ik het verslag t/m gisteren samen met foto’s dit keer. De vorige keer lukte het me niet om de foto’s te versturen. Nu wel en ik heb ineens een veel groter saldo nog te versturen foto’s.
ZONDAG 17 APRIL – CONIL DE LA FRONTERA – 40KM
Het is vandaag Palmzondag, Domingo de Ramos. Het is het begin van de Semana Santa. Ik krijg een uitgebreid ontbijtbuffet en neem afscheid van de hotelbaas. De weg gaat tenslotte verder.
En op die weg staat nog steeds een hele harde wind. En ook nog steeds in de rug. Toch is het niet echt prettig. Ik ben niet stabiel met al die tassen op mijn fiets. Het is ook nooit goed!
In de verte Cabo de Trafalgar. Een beetje geschiedenis is nooit weg. Het einde van Admiraal Nelson maar ook van de Spaanse Armada. Vanaf de weg zie ik dat de koeien vandaag een dagje naar het strand zijn. Gek gezicht.
Barbate de Franco vliegt aan me voorbij. In deze plaats kwam de dictator in 1936 vanuit Marokko aan land om de Spaanse Burgeroorlog te beginnen. Tegenwoordig heet het alleen nog maar Barbate, de tijden veranderen.
Ik verleg mijn koers wat meer het binnenland in naar Vejer de la Frontera. Twee kilometer vóór Vejer begin ik aan de klim naar dit hooggelegen plaatsje. Het ligt bijna 200m hoger; dat is toch zo’n 10% denk ik dan terwijl ik mijn pedalen rondtrap. Het gaat uitstekend; dit soort hellingen kan ik op mijn kracht doen. Ik haal onderweg zelfs nog twee mountainbikers in. Je bent sterk met zoveel bagage, roept er een. Ik wil nog zeggen, je hebt gelijk, maar dat klinkt zo pedant. Toch voel ik me beresterk op dit moment. Trots op mezelf fiets ik even later het plaatsje in.
Boven heeft de wind vrij spel en stormt het weer als vanouds. Niet aantrekkelijk om hier nu eens een kop koffie te nemen. Ik duik dus meteen aan de andere kant van de heuvel weer de diepte in.
Ik fiets net als gisteren in één keer door naar mijn nieuwe etappeplaats.
In Hostal La Posada is de baas nog maar net klaar met het ontbijt; hij weet dat ik kom, noemt me meteen Señor Van Hove. Wel nog een momentje graag, de kamer wordt nog schoongemaakt.
En dan twee trappen hoog (de baas draagt bijna alle bagage) krijg ik de torenkamer van het pand.
Heb ik altijd al graag willen hebben. Vanuit de kamer heb ik zeezicht. Als ik de deur uitga, kijk ik over de stad. De enige kamer zo hoog met eigen trap. Muy tranquilo, zegt de baas. Ik geloof hem graag.
Ondanks het makkelijke ritje toch maar even gedoucht. Daarna uitgebreide lunch bij Terazza Medina.
Zondagmiddag, familiedag. Het is er erg gezellig, uit de wind en in de zon. Wat wil ik nog meer. En straks om 5 uur of 6 uur, niemand die het precies weet, de eerste processie hier in Conil. Ik kan nog wel een café solo met een licor de hierbas nemen. Ben hier niet als boeteling maar als toeschouwer.
Neem nog een foto van de ober als herinnering. Zijn collega komt meteen vragen of hij nou wel de meest guapo is.
Ik loop naar boven het stadje in. Vanaf de Iglesia Mayor zal de stoet beginnen.
Bij Café Bar La Cantina staan de sterke jongens van het dorp zich al moed in te drinken. Zij zullen straks de baar met de Christus moeten dragen (vandaag lees ik in de krant, dat het ging om Jesús del Amor tijdens zijn triomftocht op een ezel door Jeruzalem en de Maagd. Dit keer María Santísima de Paz y Esperanza; in de volksmond La Borriquita).
De leden van de fanfare arriveren. In de bar stoot de man met de tuba me per ongeluk aan. Wat verlegen lachend verontschuldigt hij zich. Maar een tubaman kan bij mij geen kwaad doen. Als ik ooit nog eens een instrument zou gaan leren bespelen dan zou het de tuba zijn. Het past ook wel bij me vind ik. Niet zo op de voorgrond, rustig, groot en ook af en toe een harde toet.
Buiten vind ik een eersterangs plek op een muurtje. Lekker in de zon en ik geniet van hetgeen zich voor me afspeelt. Mooi dat deze traditie in ere wordt gehouden. Ik vind het prachtig.
Schuin achter me begint een man gitaar te spelen. Het wordt drukker en drukker. Naast me op het muurtje zit een klein meisje dat papa die onder haar op de straat staat zowat met haar blote voetjes de grond in knuffelt.
Vijf voor zes, de spanning stijgt. Om zes uur gebeurt er natuurlijk niets. In Spanje begint alleen het stierenvechten precies op tijd.
Dan toch ineens is het moment daar. De draagbaar komt naar buiten. Jezus op en een ezel en daarachter zijn moeder.
Ik ben geroerd bij het zien wat er zich voor me afspeelt. De muziek, het enthousiasme van het publiek. Er wordt een welkomstlied gezongen, een vrolijk Ave Maria.
Ik maak er een filmpje van, ik hoop dat het lukt om het mee te sturen met dit verslag. Alvast excuses voor het geluid.
Na een half uur is het afgelopen. De stoet gaat verder het dorp in.
Ik loop de straat uit naar beneden. Vanuit een andere straat komt de stoet er ook weer aan. Nou dan nog maar een keer. Het tempo is alleen wat laag, niet te vergelijken met hoe ik hier vanmorgen rondvloog.
Ik zit op de rand van een fontein met het zonnetje in het gezicht en een Duitse dame naast me. Zij vind het ook wunderbar.
De draagbaar is de hoek al om. Ze nemen er de tijd voor. Om de 50 meter wordt er gestopt. Ik denk dat er toch wel een paar kratjes worden meegedragen daar onder die gordijnen. Ze gaan de stadspoort door en dan houd ik het voor gezien.
Na een tijdje kom ik ze toch weer tegen. Ze brengen een groet bij een andere Maagd van een andere kerk. Die mag later deze week op stap. De Maagd wordt een klein stukje de kerk uitgedragen tegen de andere draagbaar aan. Er wordt een grote bos bloemen opgegooid en dan gaat de een weer verder en de ander weer terug de kerk in. Kastje dicht, poppetje gezien. Op het eind van de stoet komt de ballonnenman. Handel is handel, daar zijn de katholieken altijd goed in geweest.
Overigens moeten er heel wat mannen onder zo’n draagbaar rondlopen. Je ziet zoveel voeten en ze moeten boven op elkaar staan.
Om half negen wil ik wel wat te eten hebben. Restaurante La Bahía heeft dat wel en verschaft het me graag. Boquerones, warm vlees, tonijn, gehaktballetjes samen met overheerlijke glazen Barbadillo. Met Rueda samen de lekkerste witte wijn in Spanje.
Heel tevreden ga ik om 11 uur naar mijn kamer.